In vele opzichten wijkt de nieuwste serie schilderijen van Damien Hirst af ten opzichte van het werk dat hij daarvoor maakte. Geen ophef vanwege in formaldehyde gepreserveerde dieren, geen mediahype over de geldelijke waarde van zijn werk, geen onduidelijkheid over wie nu de daadwerkelijke maker van een werk is, niets van dat alles. Met de serie schilderijen No Love Lost lijkt Hirst terug te keren naar de beginselen van de schilderkunst. Ondanks een voor Damien Hirst onorthodoxe traditionele manier van werken, hij maakt namelijk échte schilderijen, weet hij echter wel de thematische lijn in zijn werk door te trekken. Van 14 oktober 2009 tot en met 24 januari 2010 zijn de schilderijen te bewonderen in de Wallace Collection. Voor wie niet in de gelegenheid is om af te reizen naar Groot–Brittanië en tóch de schilderijen wil bewonderen, kan altijd nog de bijbehorende catalogus No Love Lost. Blue Paintings aanschaffen.
We zijn het niet (meer) van Damien Hirst gewend: échte schilderijen. Hij heeft de installaties met opgezette dieren achter zich gelaten. Geen met diamanten bezette doodshoofden. Wat rest, zijn quasi–realistische schilderijen. Ze vormen bijna een verademing ten opzichte van zijn voorgaande werk. De dood en de vergankelijkheid, nog steeds Hirst´s favoriete thema´s, blijven volop aanwezig. Maar ingetogener dan we van hem kennen. Het meest doen de schilderijen nog denken aan de zeventiende–eeuwse vanitasschilderijen waarop symbolen van vergankelijkheid de kijker willen wijzen op zijn beperkte tijd op deze aarde. Ieder schilderij bevat één of meer van deze symbolen. Aan een schedel lijken we bij Hirst niet aan te ontkomen maar ook met fruit, (nog) bloeiende bloemen en dartelende insecten wijst Hirst zijn kijker op de tijdelijkheid en zinloosheid van al het aardse bezit.
Uit: 'No Love Lost' (Other Criteria, 2009)
Uiteraard is een 21e eeuwse Hirst geen exacte kopie van zijn 17e eeuwse voorgangers. Hirst voegt allerlei hedendaagse elementen toe, zoals een vuuraansteker, een sigaret of een asbak.
Het zijn schilderijen die niet echt passen aan de cleane, steriele muren van een modern museum of een eigentijdse galerie. Het is daarom alleszins passend dat deze werken worden getoond in het wat meer conservatief interieur van de Wallace Collection. De sfeer van dit museum laat zich het best beschrijven met trefwoorden als "klassiek", "huiselijk" en "knus". Daar hangen Hirst´s schilderijen aan de muren waar ook de werken van de oude meesters te vinden zijn.
Uit: 'No Love Lost' (Other Criteria, 2009)
De bij de tentoonstelling behorende catalogus is, zoals dat past bij deze werken, ingetogen vormgegeven. Ook hier wordt de vanitas–symboliek mooi doorgetrokken. De schutbladen van het boek, het eerste dat je het openen van het boek ziet, zijn levendig roze zoals je dat bij vlees zou verwachten maar al na een paar bladzijden krijgt de lezer de donkere, blauwe vermaningen van Hirst om de oren. Voor de liefhebbers van Damien Hirst is dit boek een absolute must. Wie geen liefhebber is van Hirst, heeft misschien toch een goede reden om het boek aan te schaffen: in de catalogus is een openhartig en bij vlagen hilarisch tweegesprek tussen Damien Hirst en collega–kunstenaar John Hoyland opgenomen.
Damien HirstNo Love Lost. Blue Paintings
66 bladzijden
Prijs £ 25,00
Other Criteria
ISBN 978–1–906967–22–2
Verschenen oktober 2009
Importeur Nilsson & Lamm