Het is één van de meest eigenzinnige boeken die ik de afgelopen tijd onder ogen heb gekregen. Titel, vormgeving en inhoud zijn helemaal afgestemd op de kunstenaar die de scepter zwaaide over de tentoonstellingen en het bijbehorende boek. De kunstenaar in kwestie is Paul McCarthy en het boek waar ik op doel is "Paul McCarthy's Low Life Slow Life". Zelden kreeg ik zo´n persoonlijke uitgave onder ogen. Aanvankelijk ondoordringbaar maar telkens verrassend. McCarthy maakte geheel naar eigen smaak en inzicht een selectie van de kunst waar hij zelf mee in aanraking is gekomen en door de jaren heen door gefascineerd werd. Opgepast want de fascinatie werkt besmettelijk!
Paul McCarthy's Low Life Slow Life is een tweedelige die werd samengesteld door de in Los Angeles woonachtige kunstenaar Paul McCarthy. De beide tentoonstellingen geven een beeld van de kunstenaars en kunstwerken die tezamen het artistieke geheugen van de kunstenaar vormen. De eerste van twee tentoonstellingen vond plaats in 2008 en richtte zich op de jaren zestig toen McCarthy in Salt Lake City en San Francisco studeerde. Het tweede deel richt zich op de jaren daarna, grofweg van 1970 tot heden, in Los Angeles. De nadruk ligt op performance, conceptuele kunst en video.
Uit: 'Paul McCarthy's Low Life Slow Life' (Hatje Cantz, 2010)
Bij de inrichtig van beide tentoonstellingen liet McCarthy zich niet leiden door chronologie maar heeft veel meer thematisch kunstwerken in elkaars nabijheid geplaatst. McCarthy's selectie is eigenzinnig en onconventioneel. De keuze zegt veel meer over de voorkeuren en persoonlijke herinneringen van McCarthy dan over de kunsthistorische waarde van de selectie. Met een schijnbare achteloosheid wordt werk van Walt Disney, Howard Fried, Rachel Khedoori, Les Levine en Dennis Oppenheim tijdens één tentoonstelling getoond.
Uit: 'Paul McCarthy's Low Life Slow Life' (Hatje Cantz, 2010)
Het boek was voor McCarthy een project op zich. Het gaf hem de kans om zijn kennis, ervaring, smaak en persoonlijke herinnering om te zetten in een boek dat nog het meeste weg heeft van een tijdcapsule. Hierin zijn boekomslagen, tijdschriftartikelen, platenhoezen, posters, foto´s, knipsels, enzovoorts opgenomen. Tezamen geven ze een beeld hoe McCarthy de afgelopen decennia kunsthistorisch heeft ervaren en die van invloed zijn geweest op zijn eigen ontwikkeling als kunstenaar.
Waar bestaat McCarthy´s persoonlijke selectie zo al uit? Foto´s van Joseph Beuys, delen van een boek over de performances van Chris Burden, Yves Klein met zijn Leap into the Void–foto´s, omslagen van het kulturphilosophische Zeitschrift der Löwe, dennenbomen (van Beuys en John Heartfield), diverse parafernalia die betrekking hebben op Fluxus–kunstenaar Allan Karpow, afbeeldingen van Marcel Duchamp´s ready made fietsenwiel. De lijst met afbeeldingen lijkt schier oneindig: meer dan 600 bladzijden zijn gevuld met alle mogelijk kunstuitingen uit de voorgaande vijf decennia met een nadruk op de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw.
Uit: 'Paul McCarthy's Low Life Slow Life' (Hatje Cantz, 2010)
De keuze voor deze afbeeldingen net als de volgorde waarin ze gepresenteerd zijn, is volledig die van de kunstenaar. Het is vervolgens aan de kijker om zelf een verband aan te brengen. Hierbij heeft hij/zij enige houvast aan de verantwoording van de afbeeldingen die achterin het boek is opgenomen.
Het meest opvallende aan het boek is de vormgeving. Het boek met een saaie grijskartonnen band, bevindt zich in een exacte replica van een Tide–(zeep)verpakking. Inclusief geperforeerde schenkopening en twee plastic lipjes op de geopende verpakking weer te kunnen hersluiten. Op uitdrukkelijk verzoek van McCarthy werd alles zo getrouw mogelijk gefabriceerd:
[...] I"m thinking that I"d really like to use the Tide box as the cover. It would be great to do it at the same proportion as the actual small tide Box, maybe the book could go into a Tide box but it should be an exact copy of the Tide box.
Uit: 'Paul McCarthy's Low Life Slow Life' (Hatje Cantz, 2010)
McCarthy houdt duidelijk niet van het mystificeren van het kunstenaarsschap en zeker niet wanneer het hemzelf betreft. In een interview dat achter in het boek is opgenomen, wordt dit direct duidelijk. Paul McCarthy geeft aan dat hij tijdens het interview werkt aan het samenstellen van het boek en hoe graag hij als omslag gebruik zou willen maken van het verpakkingsmateriaal van het in de Verenigde Staten bekende wasmiddel Tide. Wie had verwacht dat er nu een epistel zou volgen over popart, komt bedrogen uit:
My first job was working in my fathers grocery store. I was in charge of the soap aisle, straightening all the products and pulling them up to the front. The soap aisle always has a really strong smell and when all the stock would come in I would load the aisle. The Tide box is something I"ve been interested in.
Uit: 'Paul McCarthy's Low Life Slow Life' (Hatje Cantz, 2010)
"Paul McCarthy's Low Life Slow Life" is een sterk persoonlijk boek. De subtitel "Tidebox Tidebook" geeft aan wat McCarthy in gedachte had: het tot één smeden van vorm, inhoud en herinnering. Een individueel getijdenboek waar je als geïnteresseerde kunstliefhebber, het merendeel van de inhoud herkent en in een kunsthistorische context kunt plaatsen maar waarvan een deel exclusief voor de kunstenaar zelf blijft. Een fascinerend boek!
Stacen Berg, Jens HoffmannPaul McCarthy's Low Life Slow Life
648 bladzijden
Prijs € 49,80
Hatje Cantz
ISBN 978–3–7757–2573–6
Verschenen maart 2010