Hoelang is een opstandig kind leuk? De gemiddelde ouder houdt het op maximaal een kwartier. De gemiddelde kunstliefhebber houdt het wat langer vol met de onlangs verschenen monografie Nobody's Fool met werk van Yoshitomo Nara. Maar ook hij of zij zal zich na een bladzijde of vijftig dezelfde vraag stellen: hoe lang is dit nog leuk? Aan de uitgever ligt het niet: de reproductie van de afbeeldingen is prima, de teksten uitermate leesbaar, het boek is prachtig vormgegeven, inclusief mooi afgewerkte schuifdoos. Wat is het dan wel?

De Japanse kunstenaar Yoshitomo Nara (1959) wordt wel gezien als één van de belangrijkste figuren van de Japanse Pop Art. Zijn geesteskinderen zijn bekend bij een groot publiek ook al zullen de meeste zijn naam niet kennen. De wereld van Nara wordt bevolkt door opstandige, grootogige kinderen die op rebelse wijze niet wensen op te groeien. De vaak wat bleke peutermeisjes kijken je met Bambi-ogen aan. Die ogen staan vaak op onweer. Ze lijken te zeggen dat er niet met ze gesold kan worden. Ook wanneer de dames in kwestie wat dromerig kijken, hou je je hart vast. De stilte die ze uitstralen, kan voor je gevoel ieder moment omslaan in een woede-uitbarsting.

De tekeningen en schilderijen zijn vaak eenvoudig van opzet. Tegen een monochrome achtergrond wordt veelal één recalcitrante peuter afgebeeld. Soms met rekwisieten zoals messen, gitaren, geluidsversterkers of drums. Een enkele keer wordt het werk van een opstandige of (quasi)wijze opmerking voorzien zoals 'So... how can you tell me you are lonely', 'Blitz Krieg, Bop', 'Silent violence', 'Pave your dreams, make a road', 'Slash with a knife' of 'Nobody's fool'.

Dat er regelmatig Duitse teksten opduiken in het werk van Nara, is geen wonder. Hij heeft er vanaf 1988 gestudeerd aan de kunstacademie in Düsseldorf en woonde tot 2000 in Keulen. Daarna verhuisde hij weer naar Japan. Maar de invloed bleef bestaan in de vorm van Duitstalige teksten.

Het nieuwste boek over Nara bevat 271 bladzijden waarop telkens weer dezelfde figuren in een eindeloze reeks varianten te zien zijn. Je kunt dit een signature style noemen, of consequent maar ik was vanaf de tweede helft van het boek geneigd om het als gemakkelijk te beschrijven. Té gemakkelijk. In het boek zijn vele pagina's opgenomen waarop in een vlotte krabbel steeds weer dezelfde beelden te zien zijn. De mokkende peuter begon me te irriteren door keer op keer hetzelfde riedeltje af te draaien. Alleen het medium waarop het is aangebracht lijkt te variëren. Verveeld ga je je afvragen waarom oude enveloppen, afgescheurd foldermateriaal, enzovoorts als drager van de afbeelding zijn gebruikt. Door de manier waarop het boek is vormgegeven en het werk van Nara zorgvuldig is gereproduceerd, blijf je aandachtig kijken en de begeleidende teksten lezen. Maar dat is voornamelijk de verdienste van de uitgever.