Ruth on the phone is geboren uit frustratie. Niet dat de fotograaf daar in voorwoord, nawoord of welke schriftelijke vorm dan ook iets over heeft geschreven. Sterker nog: het boek bevat geen enkele tekst, alleen de foto's van een jonge vrouw die naar we mogen aannemen, de naam Ruth draagt. Nog een aanname: Ruth is de eega van de fotograaf en heeft (en dat is geen aanname maar een visueel feit) een innige relatie met haar telefoon. De volgende aanname is dat Ruth een rinkelende telefoon niet kan weerstaan en alles uit haar handen laat vallen om maar een verbinding tot stand te laten komen. De laatste aanname is dat de fotograaf zich hier mateloos aan ergert, zij stellig ontkent dat er sprake is van de door hem geschetste liefdesband met de telefoon en hij in de loop der jaren uit frustratie bewijsmateriaal is gaan verzamelen om zijn stelling te onderbouwen en zie daar: het kostelijke Ruth on the phone.

Iedereen die langer dan een jaar een relatie heeft gehad en de aanvankelijke verliefdheid plaats heeft zien maken voor een geestesgesteldheid waarbij je opeens wél gebreken bij je partner kunt waarnemen, kan zich voorstellen hoe een onbenulligheid aanleiding kan geven voor een woordenwisseling. Wanneer één van beiden zich hardop afvraagt wie nu precies welk deel van het huishoudelijk werk op zich neemt en vooral wie dat niet doet, is al voldoende voor een urenlange 'gedachtenuitwisseling'. Afgaande op de foto's in Ruth on the phone is Ruth, gedurende de vier jaar waarin de fotoserie is ontstaan, verwikkeld in een ingrijpende verbouwing van het huis. Werkkleding met verfspatten, verhuisdozen, kale muren, dekkleden over meubels en de voortdurende instroom van spullen uit de bouwmarkt verraden constante hectiek. Als iets een voedingsbodem is voor een fikse ruzie (het stadium van de woordenwisseling zijn we al ruimschoots gepasseerd) is het wel een verbouwing. Chronisch slaapgebrek, aanhoudende vermoeidheid en een voortdurend tekort aan geld zorgen voor spanningen waarbij een geringe vonk genoeg is voor een verbale ontploffing. Het lijkt er op dat de eerste foto's op zo'n moment zijn ontstaan.

Wat de exacte aanleiding voor de fotoserie is geweest laat zich alleen maar raden. Het is ongetwijfeld een moment geweest waarop Ruth in een Pavlovreactie direct gehoor heeft gegeven aan de rinkelende telefoon en er in het licht van de verbouwing (en uiteraard vanuit het perspectief van de fotograaf) dringender zaken waren. Wat in ieder geval wel duidelijk is, is dat de 150 bladzijden van het boek bijna evenveel foto's van een telefonerende Ruth bevatten. In meer dan één geval zien we Ruth in een overall telefoneren. Kwast, hamer of ander gereedschap heeft ze ingeruild voor een hoorn en breed glimlachend voert ze ook non-verbaal een gesprek met een voor ons onbekende beller. Maar ook in andere situaties zien we Ruth bellen: aan de ontbijttafel, in bed, onder de douche en in de tuin. Vaak heeft ze haar andere activiteiten gestaakt maar in enkele gevallen zie we haar multitasken (zoals alleen een vrouw dat schijnt te kunnen) en is ze naast het bellen óók nog aan het verven of de gootsteen aan het schrobben.

Ruth on the phone is een boek waarvan je zou kunnen zeggen dat het te gemakkelijk is. Je bundelt een serie thematisch verbonden foto's tot een boekje en voilà, een fotoboek is geboren. Maar Ruth on the phone is meer dan een aaneenschakeling van soortgelijke beelden. Net als in de goede afleveringen van In almost every picture van Erik Kessels, vraagt de serie om een uitleg, een verhaal. Deze wordt (gelukkig!) niet gegeven en het is aan de kijker om deze zelf te fabriceren. Bovenstaand staat mijn versie van het verhaal maar ik nodig iedereen van harte uit om aan een eigen versie te werken. Wellicht ten overvloede maar Ruth on the Phone is een verrukkelijk boek!