Mocht ik beschikken over een ongelimiteerd budget en ruimte boven de bank (beide zijn niet aan de orde) dan zou ik opteren voor een schilderij van Neo Rauch. Zijn neo-surrealistische werken zetten je telkens weer op het verkeerde been en verleiden je een wereld binnen te treden met onbekende regels en gebruiken. Het vormt de portaal naar de wereld die Alice ooit aantrof aan de andere kant van de spiegel. Voor de iets minder kapitaalkrachtigen ligt een eigen Neo Rauch nog wel binnen handbereik in de vorm van grafiek. In het boek Neo Rauch: Das Grafische Werk 1993-2012 is te zien hoe Rauch zijn bijzondere wereld ook weet te vertalen naar steendruk en ets.

Van grafiek wordt vaak gezegd dat het armeluis kunst is. Het gebrek aan uniciteit speelt het medium parte. Degene die dit beweren, zien wat mij betreft een ander aspect over het hoofd namelijk dat grafiek, indien goed toegepast, een volstrekt eigen uitdrukkingsmiddel is. Een ervaren kunstenaar is zich van dit fenomeen bewust. Het overzichtswerk van zijn grafiek bewijst dat Rauch dat bewustzijn heeft en het medium volstrekt naar zijn hand weet te zetten.

In het vroegere grafische werk, zeg tot pak em beet het jaar 1999, lijkt Rauch nog zijn schilderijen te willen reproduceren. In opzet en kleur lijken het aftreksels van hetgeen hij hoofdzakelijk in verf op doek produceert. Dat verandert al snel in de jaren daarna. Techniek en compositie worden dan afgestemd op het medium en winnen aan kracht. Op de één of andere manier zijn juist zijn monochrome litho's sterker dan zijn veelkleurige.

Neo Rauch: Das Grafische Werk 1993-2012 geeft een prachtig overzicht van hetgeen Rauch heeft geproduceerd met, zoals je mag verwachten, een uitgebreide beschrijving van de litho of ets in kwestie. De grafische bladen zelf zijn uitstekend gereproduceerd waardoor de nuances die je in steendruk vaak hebt, niet verloren zijn gegaan. Ook het boek zelf heeft een liefdevolle behandeling gekregen waardoor de vormgeving naadloos aansluit bij de inhoud.