De lijn lijkt redelijk consistent, eerder had ik dit gevoel ook al: zoveel te kleiner het boek, zoveel te begeerlijker het is. Dat principe van 'klein maar fijn' lijkt ook toepasbaar op de omvang van het oeuvre van een schrijver. Schrijvers als Elsschot en Nescio zijn hiervan het meest sprekende voorbeeld. En van Nescio is zojuist een prachtige nieuwe uitgave met illustraties van Joost Swarte verschenen.

Dat is niet helemaal waar, dat het nieuw is. De drie afzonderlijke bundels 'De uitvreter, Titaantjes en Dichtertje' waren al eerder verschenen maar nu zijn de bundeltjes samengebracht in een kartonnen cassette. De rest is wel waar: het is een prachtige uitgave geworden met sfeervolle en rake illustraties van Joost Swarte. Het past op één of andere manier ook perfect bij elkaar: de tekst, het lettertype, de kleuren en de illustraties. De ingetogen kleuren en tekeningen zonder poes–pas sluiten naadloos aan bij de directe taal die Nescio hanteerde.

Het mooiste boekje uit de reeks is voor mij 'De uitvreter'. Misschien omdat ik het verhaal zo mooi vind met die prachtige openingszin:

"Behalve den man, die de Sarphatistraat de mooiste plek van Europa vond heb ik nooit een wonderlijker kerel gekend dan den uitvreter"

of vanwege het mooie slot:

"Op een zomermorgen om half vijf, toen de zon prachtig opkwam, is hij van de Waalbrug gestapt. De wachter kreeg hem te laat in de gaten. 'Maak je niet druk, ouwe jongen,' had Japi gezegd, en toen was i er afgestapt met zijn gezicht naar het Noord–Oosten. Springen kon je het niet noemen, had de man gezegd, hij was er afgestapt. Op zijn kamer vonden ze een stok die van Bavink had gehoord en aan de muur zes briefjes met G.v.d. er op en een met 'Ziezoo'. De rivier is sedert naar het Westen blijven stromen en de menschen zijn blijven voorttobben. Ook de zon komt nog op en iederen avond krijgen Japi zijn oude lui het Nieuws van den Dag nog. Zijn reis naar Friesland is altijd onopgehelderd gebleven ".

Het mooie van de illustraties van 'De uitvreter' van Joost Swarte is de opmaak en de plaatsing van de illustraties. Hij heeft de illustraties telkens op de oneven pagina's op dezelfde plek geplaatst: Japi in het zwart, de omgeving in het lichtblauw. Hierdoor kun je het leven van 'Japi' stap voor stap volgen. En zijn einde natuurlijk. In het laatste plaatje is geen zwart meer, alleen het lichtblauw van de rivier.

Kortom, een aanrader, vanwege de tekst, de illustraties, de vormgeving én de mooie verpakking. Tweet