De foto´s van Claudia Rogge zijn van een ongemakkelijke perfectie. Op de foto´s die vaak op een zeer groot formaat zijn afgedrukt (anderhalf bij twee meter is eerder regel dan uitzondering) staan groepen mensen die allemaal hetzelfde lijken te doen maar niets met elkaar gemeen hebben. Je ervaart dezelfde kriebel wanneer je je in de nabijheid van een gezichtsloze mensenmassa begeeft. In Claudia Rogge. A Retrospective staat een selectie van de nachtmerrieachtige foto´s die ze de afgelopen jaren heeft gemaakt. Een huivering wekkende selectie...

Bij de meeste foto´s zie je in één oogopslag dat er iets niet klopt: de beelden zijn té netjes, té symmetrisch, té geordend. Kortom, de beelden zijn niet waar. Dat klopt ook. Fotografe Claudia Rogge gebruikt voor haar immense foto´s moderne collagetechnieken. Vele tientallen, honderden of zelfs duizenden beelden synthetiseert ze tot één beeld.

Uit: ' Claudia Rogge. A Retrospective' (Hatje Cantz, 2010))

Rogge componeert dat ene beeld met de menselijke gestalte als basismateriaal. Ze knipt, plakt en schuift net zo lang met de individuele visuele elementen totdat een patroon ontstaat waarbij het onderdeel ongeschikt is geworden aan het geheel. Wie deze beeldspraak doortrekt naar de maatschappij, kan de beelden interpreteren als een poging het individu op te laten gaan in de massa. In de massa wordt een individu gereduceerd tot een gezichtsloos wezen met alleen een nummer, een lichaam, een eigenschap.

Uit: ' Claudia Rogge. A Retrospective' (Hatje Cantz, 2010))

Dat is precies wat de fotografe doet. Ze doet dit ten eerste door in het beeld een ritme te laten ontstaan waardoor je niet meer geneigd bent om naar de losse onderdelen te kijken. Ten tweede schermt ze ook dolbewust de gezichten van de door haar gebruikte personen af. Met behulp van maskers, grime andere gezichtsbedekking laat ze van een individu niet meer over dan gedepersonaliseerd beeldmateriaal.

Uit: ' Claudia Rogge. A Retrospective' (Hatje Cantz, 2010))

Foto na foto word je herinnerd aan een militaire parade waar je ongewild gefascineerd naar blijft kijken. Onverwacht voel je respect voor de tentoongespreide orde, discipline en de smetteloze uitrustingen. Maar tegelijkertijd bekruipt je een onbehagelijk gevoel. In de strakke uitvoering gaat er op een kleiner niveau iets verloren. Het individu wordt ingeruild voor een gewillig en gehoorzaam wezen dat zich liever laat regisseren dan dat het zelf initiatieven ontplooid. Het is een angstbeeld dat in de foto´s ook nog eens wordt versterkt door de smetteloosheid die ze uitstralen. Koud, klinisch en kil zijn goede termen om de sfeer te beschrijven. Deze huivering wekkende selectie laat zich lezen als een onmogelijke waarschuwing, want de oproep om vooral jezelf te blijven en je niet te conformeren aan de massa, is al in tegenspraak met zichzelf.

Uit: ' Claudia Rogge. A Retrospective' (Hatje Cantz, 2010))