De één verzamelt ansichtkaarten, weer een ander verzamelt plaatsen waar hij is geweest. De Italiaanse fotograaf Luca Campigotto (1962) valt in de laatste categorie. Tijdens zijn zoektocht naar het woeste landschap belandt hij in exotische oorden zoals Marokko, Paaseiland of Chili. Daar legt hij de vaak overdonderende landschappen vast met een scherp oog voor structuur en kleur.
De landschappen die Campigotto heeft vastgelegd roepen de associatie met de Bijbelse woorden woest en ledig op. Op de meeste foto's is geen mens te zien. Alleen een landschap waar de mens wat zielig ogende pogingen heeft ondernomen om haar aanwezigheid kenbaar te maken. In de meeste gevallen lijkt het slechts een kwestie van tijd dat ook deze schamele bewijzen van menselijke aanwezigheid zijn weggevaagd. Slechts een heel enkele keer zie je de schaduw van de fotograaf als bewijs dat een mens het onherbergzame gebied heeft betreden.
uit: Luca Campigotto. My Wild Places (Hatje Cantz, 2010)
Omdat dikwijls de mens en zijn artefacten ontbreken, heb je vaak geen aanknopingspunt over de omvang van het landschap dat de fotograaf heeft vastgelegd. Neem nu de foto die op de voorzijde van het boek staat. Van de omvang van de zo te zien nog maar amper gestolde lavahellingen heb je geen idee. Enkele meters? Enkele tientallen meters? Totdat je de palen ziet staan die aan de voet van deze hellingen zijn aangebracht. Pas dan heb je een idee van maat en verhouding want deze metershoge elektriciteit- of telefoonpalen vallen geheel in het niet. Ook bij de opnamen in Arctische gebieden heb je geen enkel aanknopingspunt. Deze bevreemding zorgt er voor dat je langer en aandachtiger de foto's gaat bestuderen.
uit: Luca Campigotto. My Wild Places (Hatje Cantz, 2010)
De kleurenfoto's van Campigotto zijn fenomenaal. De meesten van ons kennen aardetinten alleen als een kleuraanduiding die bestemd is voor interieurarchitecten en thuisklussers die nog moeten bepalen welke natuurlijke kleur op de wanden aangebracht moet worden. Campigotto laat zien wat aardetinten werkelijk zijn. Het zijn de subtiele kleurschakeringen die de aarde teruggeeft wanneer de zon haar op een bepaald moment en onder bepaalde omstandigheden beschijnt. Campigotto lijkt op zijn kleurenfoto's precies de ideale situatie vast te leggen waarin de variantenrijkdom van grijzen, bruinen, blauwen en okers het best tot hun recht komen.
uit: Luca Campigotto. My Wild Places (Hatje Cantz, 2010)
Zoals altijd lukt het uitgever Hatje Cantz weer om de foto's fantastisch te reproduceren. Vaak kiest de uitgever (in samenspraak met de fotograaf) voor een groot, liggend formaat voor landschapsfotografie. En net als de voorgaande uitgaven van bijvoorbeeld Olaf Otto Becker of Peter Bialobrzeski is dat ook nu weer een geslaagde keuze. De foto's zijn haarscherp gereproduceerd hetgeen voor de grootschalige landschapsopnamen van Campigotto een must is. Voor liefhebbers van het genre is My Wild Places van Luca Campigotto verplicht kijkvoer voor alle anderen is het boek simpelweg een absolute aanrader!
uit: Luca Campigotto. My Wild Places (Hatje Cantz, 2010)