Aan het einde van het jaar is het traditiegetrouw weer tijd voor lijstjes. Zo ook op cadoc.nl. Ik heb mezelf afgevraagd wat zijn de vijf mooiste, boeiendste dan wel indrukwekkendste fotoboeken van 2010? Met een licht gekanteld hoofd ben ik een uurtje langs mijn boekenkast gelopen om die selectie te maken. Een aantal titels stond buiten kijf. Andere titels waren ietwat weggezakt maar brachten weer warme herinneringen boven. Het was niet eenvoudig om het lijstje tot slechts een vijftal te beperken, maar dit zijn ze, in alfabetische volgorde, geworden.

	Luca Campigotto. My Wild Places. De landschappen die Campigotto heeft vastgelegd roepen de associatie met de Bijbelse woorden woest en ledig op. Op de meeste foto's is geen mens te zien. Alleen een landschap waar de mens wat zielig ogende pogingen heeft ondernomen om haar aanwezigheid kenbaar te maken. In de meeste gevallen lijkt het slechts een kwestie van tijd dat ook deze schamele bewijzen van menselijke aanwezigheid zijn weggevaagd. Slechts een heel enkele keer zie je de schaduw van de fotograaf als bewijs dat een mens het onherbergzame gebied heeft betreden. De foto's zijn haarscherp gereproduceerd hetgeen voor de grootschalige landschapsopnamen van Campigotto een must is. Voor liefhebbers van het genre is My Wild Places van Luca Campigotto verplicht kijkvoer voor alle anderen is het boek simpelweg een absolute aanrader! Lees hier de boekbespreking op www.cadoc.nl
	Marco van Duyvendijk. Eastward Bound. Bij de bespreking van het eerste boek stond voor mij al vast dat het voor mij één van de toppers van 2010 zou worden. Met een anno nu bijna ongebruikelijk gevoel voor compositie en kleur gecombineerd met een sterke betrokkenheid bij zijn onderwerp weet Marco van Duyvendijk mij ook bij herlezing telkens weer te boeien. Eastward Bound toont de eerste tien jaar van Marco van Duyvendijk's carrière als fotograaf. Beginnend in Roemenië, om vervolgens verder oostwaarts te gaan door de voormalige Sovjet-Unie en grote delen van Azië. Bekende foto's uit de afgelopen tien jaar worden afgewisseld met nieuw werk dat in 2009 in Roemenië, China en Zuid-Korea is gemaakt. Voor de liefhebbers van bibliofiele uitgaven is er ook goed nieuws: van deze uitgave verscheen een oplage van slechts 25 (!) stuks, een genummerde en gesigneerde versie van het boek. Het boek wordt geleverd in een luxe bewaardoos, die aan de buitenzijde is bekleed met groen linnen en aan de binnenzijde is afgewerkt met Japans papier. Bij het boek zit een originele handwerkafdruk van de oogverblindende opname Klederdracht, Bakoe, Azerbaijan 2008 Lees hier de boekbespreking op www.cadoc.nl
	Anne Geene. PERCEEL NR. 235. Encyclopedie van een volkstuin Met tuinieren heb ik niet zo veel, ondanks dat (of misschien wel omdat) ik een nogal grote tuin heb. Bij het wieden van het onkruid gooi ik alle ongewenste elementen gedachteloos in de groene container of op de composthoop. Pas wanneer ik iets tegenkom dat luidruchtiger mijn aandacht vraagt, zoals een doorn in mijn arm of een naaktslak die tussen mijn vingers door glibbert, kijk ik met volle aandacht. Pas dan heb ik oog voor wat er in mijn tuin groeit, bloeit, glibbert en kruipt. In het boek PERCEEL NR. 235. Encyclopedie van een volkstuin heeft fotografe Anne Geene op een verrukkelijke wijze vastgelegd wat er te zien is op 245 vierkante meter van volkstuin 235 op het complex 'Eigen Hof' in Rotterdam-Overschie. Als je ècht kijkt tenminste. Lees hier de boekbespreking op www.cadoc.nl
	Cary Markerink. Memory Traces. Onwillekeurig moest ik denken aan de titel die Armando aan één van zijn werken gaf waarmee hij probeert af te rekenen met de oorlog: "Schuldig Landschap". De schilder bedoelde daarmee een landschap dat zich ongegeneerd herstelde en alle sporen van de gruweldaden waar het getuige van was geweest, heeft uitgewist. Niet dat Cary Markerink's Memory Traces vol staat met bomen die blakend van gezondheid vol in blad staan of bloemen die in het voorjaar overdadig kleuren. Juist niet. De foto's van Markerink tonen eerder beschuldigende landschappen. Op foto's, die soms uitklapbaar zijn tot confronterende, tafelbedekkende afmetingen, zijn de sporen te zien van het menselijk falen die nog in het landschap staan gegrift. Voor de liefhebbers van bibliofiele uitgaven: probeer óók één van de speciale edities met een originele afdruk te pakken te krijgen. Dat zal waarschijnlijk lastig worden omdat deze al voor het verschijnen was uitverkocht. Lees hier de boekbespreking op www.cadoc.nl
	Mariken Wessels. Queen Ann. P.S. Belly cut off. Op het boekomslag prijkt een jonge vrouw van ergens tussen de twintig en dertig jaar. Onder haar neus heeft ze een snorretje getekend en op haar wangen heeft ze zwarte sproeten aangebracht. Ze kijkt zelfbewust en met een zweem van tevredenheid. Op de kleuren van de foto en de kledingstijl afgaande, is de foto ergens in de zeventiger jaren gemaakt. Wie het boek vervolgens opent, ziet een reeks zwart-wit foto's en stilstaande filmbeelden van (waarschijnlijk) dezelfde vrouw maar dan vele jaren jonger, gevolgd door een reeks kleurenfoto's van een latere datum. Ogenschijnlijk zijn ze in chronologische volgorde geplaatst. Gezamenlijk vertellen de beelden een verhaal. Maar welk verhaal wordt verteld, wie het verhaal verteld of waarom het verhaal wordt verteld, wordt ook na meerdere keren het boek te hebben doorgenomen, niet helemaal duidelijk. Queen Ann. P.S. Belly cut off van kunstenares Mariken Wessels is een raadselachtig, fascinerend boek waar je niet in één oogopslag kunt zien waar de kunstenares welke ingreep heeft gepleegd om een (levens)verhaal te vertellen. Fictie en werkelijkheid vloeien onmerkbaar in elkaar over. Lees hier de boekbespreking op www.cadoc.nl